Vandaag las ik de blog van Concies mediation uit Heiloo. Het verhaal zou zo in mijn praktijk kunnen zijn opgenomen….heel herkenbaar! Triest voor alle partijen dat het soms zo loopt. Misschien kunnen we, door deze verhalen te vertellen, het voor anderen voorkomen?
Een vader vertelt:
“27 oktober 1995, ik herinner het mij deze dag nog als de dag van gisteren. Ik zou naar Amsterdam gaan voor een etentje, maar het leek mij verstandiger om dat maar af te zeggen. Mijn vrouw voelde onrustig. Ik had het gevoel dat het elk moment kon gebeuren. Dus ook maar even opvang regelen voor onze zoon, toen ruim een jaar. Ik herinner mij het verbaasde lachen van de achterbuurvrouw. Ze dacht dat het zo’n vaart niet zou lopen. Maar goed, ik moest maar een seintje geven, dan kwam haar dochter wel oppassen. Zelf moesten zij en haar man even weg.
Ik zie het nog voor mij. Ik stapte door de achterdeur naar binnen en hoorde mijn vrouw een kreet slaken. Ze schrok, want de vliezen braken en ze zat net op de wc. Ik rende de trap op en zag de schedel van mijn dochter al tevoorschijn komen. Daar stonden we dan. Samen in de badkamer. Ik grapte nog: ‘Als je maar niet denkt dat ik je naar het bed draag’. Met mijn hand tegen de schedel van mijn dochter, begeleidde ik haar naar haar bed. Ze ging liggen en meteen volgde de eerste echte perswee. En dat was ook de enige. Binnen enkele seconden was daar onze dochter. Met tranen in mijn ogen belde ik naar de achterbuurvrouw. Of ze haar dochter wilde sturen, want we waren net ouders geworden van een prachtige dochter.”
Zo begon vanmorgen een man zijn verhaal. Het verhaal over zijn dochter en hem.
“Ik heb heus wel dingen fout gedaan. Zeker toen de scheiding ontaardde in een vechtscheiding. God, wat ben ik toen boos geworden op mijn ex. Ze gebruikte de kinderen om haar teleurstelling van het gestrande huwelijk te botvieren. En dat terwijl zij zelf vaak had aangegeven te willen scheiden. Oké, ik heb uiteindelijk de knoop doorgehakt en daar was ze niet blij mee. De scheiding zelf verliep redelijk, maar daarna is er iets misgegaan. Toen maakte ze er een gevecht van. Ik denk, en dat is natuurlijk mijn interpretatie, om mij terug te pakken. Maar dan via de kinderen. Ja, toen ben ik, ook waar de kinderen bij waren, bijna elke keer als ze weer wat flikte flink tekeer gegaan. Dat was niet goed, maar ik voelde mij zo machteloos. En, wat was dat fout. Toen is ze al begonnen met de kinderen bij mij vandaan te houden. Kwamen ze aanvankelijk uit school bij mij (en mijn latere/huidige vriendin). Van de ene op de andere dag bleven ze weg en waren ze uit school alleen en zonder toezicht bij haar thuis. Ze waren toen 8 en 9 jaar oud.
Aan de andere kant: Ik kan mij niet voorstellen dat er vaders of moeders zijn die geen fouten hebben gemaakt in de opvoeding van- en de omgang met hun kinderen. Maar, ik heb geen fouten gemaakt die het gedrag van mijn dochter nu al bijna 8 jaar rechtvaardigen.”
De man vertelde hoe zijn dochter, in december 2009, door zijn ex betrokken werd in een conflict tussen hem en haar. Een conflict dat het dieptepunt zou gaan vormen in de vechtscheiding die na een redelijk tot goed verlopen echtscheiding was ontstaan. Zijn dochter was toen boos vertrokken en hij had haar boos van alles naar haar hoofd geslingerd. Geen scheldpartij, maar wel opmerkingen die haar kunnen hebben gekrenkt. Hij was haar nog achterna gegaan om met haar te praten en het weer goed te maken. Maar in plaats daarvan had zijn ex de politie op hem afgestuurd en zou later blijken dat de breuk met zijn dochter definitief was.
“Ik heb haar sindsdien hooguit een keer of zes-zeven gezien. De eerste jaren helemaal niet. Toen een keer of drie-vier achter de kassa van de Albert Heijn en drie keer bij een diploma-uitreiking. Niet dat ik daarvoor was uitgenodigd. Ik had dat steeds zelf uitgezocht en ben elke keer stiekem de zaal ingeslopen. Maakte de ceremonie mee en sloop weer weg.”
“En vandaag wordt ze alweer 22. Vandaag denk ik, net als alle andere dagen van het jaar, aan haar. Vandaag denk ik aan haar geboorte. Hoe haar moeder en ik haar samen op de wereld hebben gezet. Aan de jaren dat ik nog vader voor haar mocht zijn. Aan de tijden dat we zoveel plezier hebben beleefd. Maar ook aan de keren dat ik mijn verantwoordelijkheden diende te nemen en haar diende op te voeden. Haar grenzen leerde kennen om zich bewust te worden van algemene normen en waarden. Aan hoe ik mij nog altijd haar vader voel. Maar ook ervaar ik vandaag extra hoeveel pijn het mij doet dat ik haar niet meer zie en dat ik door haar ben afgeschreven als vader. Ik wil hier niet het slachtoffer uithangen. Dat gaat te ver. Ik vertel het je, omdat ik mijn pijn met je wil delen. Ik heb onlangs je blog over vaderverstoting gelezen. Daarin zat zoveel herkenning voor mij. Ik merk dat het verdriet niet weg gaat. Sterker nog, het lijkt wel alsof het steeds groter wordt. Net als het gevoel van machteloosheid. Ik heb, tot drie jaar terug alles geprobeerd om het contact te herstellen. Elke poging werd genegeerd. Het werd een strijd. Ik vocht ervoor en dat voelde niet goed. Ik ben er toen mee gestopt. Ik huil in stilte als ik vaders met dochters zie. Het maakt niet uit of dat op straat is of in een film op tv. Ik huil keer op keer in stilte, ook als ik van mijn werk naar huis rijd of spullen zie die mij aan haar doen denken. Vandaag denk ik extra aan haar. Vandaag 22 jaar geleden, het onvergetelijke moment dat zij in mijn leven kwam. En als ik eerlijk ben: Van mij mag het 28 oktober zijn.”
Wat zouden ouders zich meer bewust moeten zijn van hun gedrag…..
Op mijn vraag of hij er wel eens aan had gedacht om via mediation tot een oplossing te komen met zijn dochter, antwoordde hij bevestigend, maar zijn dochter was niet op zijn voorstel ingegaan. Ze had het genegeerd.
Copyright©oncies 2017